"Η ωραία γλυκειά εσπέρα των ματιών σου"

Η ωραία γλυκειά εσπέρα των ματιών σου
Μου λέει Καλημέρα
Τα τριαντάφυλλα στην αυλή σε περιμένουν
Το αγιόκλημα σε θέλει
Σήκω ν'αρπάξεις απ' το στόμα του πρωιού
Το βιβλίο της άνοιξης
Μιάς παντοτινής άνοιξης δικιάς σου.


Γιώργος Σαραντάρης
(1908- 1941)

"Αγάπη"

Κωσταντίνος Μαλέας





Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
και εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πως μ'έπεισε το ξύπνημα μιάς νιότης,
πως εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ'είχε πέτρα κάνει ο πόνος .


Κώστας Καρυωτάκης
1896-1928

"Σμήνος οι επιθυμίες"

Σμήνος οι επιθυμίες
Οι ελπίδες οι κόρες των ματιών μας
Εστράγγισαν τη λύπη
Επέρασαν τον ήλιο
Εφύλαξαν το φως τους
Το δέντρο με τις ρίζες
Με τους καρπούς με τ'άστρα

Σμιλεύοντας τα σπλάχνα της υγείας.

Γιώργος Σαραντάρης
1908-1941

"Τ΄ άπειρο για να ξαναρχίσω"

Miro.







Θα ξέρεις πως δε σ'αγαπώ και πως
σ'αγαπώ αφού η ζωή μας δυό έχει τρόπους
η λέξη είναι φτερούγα της σιωπής
έχει φωτιά το'να μισό από κρύο.

Σ'αγαπώ για να σ΄αγαπήσω πάλι,
τ' άπειρο για να ξαναρχίσω
κι απ'το να σ'αγαπώ για να μην πάψω,
γι'αυτό κι εγώ δε σ΄αγαπώ ακόμα.

Σ'αγαπώ και δεν σ'αγαπώ σαν να'χα
στα χέρια τα κλειδιά της ευτυχίας
κι ένα δύστυχο αβέβαιο πεπρωμένο.

Δυό ζωές να σ'αγαπώ η αγάπη μου έχει.
Γι' αυτό όχι μόνον όταν σ'αγαπάω
μα σ'αγαπάω κι όταν δε σ'αγαπάω.

Pablo Nerouda

"Τ' ακρογιάλι "

Θυμούμαι,χθές εκοίταζα τη θάλασσα να τρέχη
και τ'ακρογιάλι το ξηρό με κύματα να βρέχη.
Σήμερα όλα ήσυχα και τώρα τ'ακρογιάλι
κατάξηρο απλώνεται και διψασμένο πάλι.


Είναι η μοίρα του,ζωή μιά μέρα να του δίνη
η θάλασσα και αύριο νεκρό να το αφήνη.
Γιατί δακρύζω? Άχ σε μοιάζω, ακρογιάλι
τη μία μέρα μ'αγαπούν και με ξεχνούν την άλλη.

Νίκος Καμπάς
(1857-1932)

"Sonetos de amor"

Antes de amarte,amor,nada era mio:

vacile por las calles y las cosas:

nada contaba ni tenia nombre:

el mundo era del aire que esperaba.



Yo conoci salones cenicientos,

tuneles habitados por la luna,

hangares crueles que se despedian,

preguntas que insistian en la arena.



Todo estaba vacio muerto y mudo,

caido abandonado y decaido,

todo era inalienablemente ajeno,



todo era de los otros y de nadie,

hasta quella tu belleza y tu pobreza

llenaron el otoηo de regalos


Pablo Nerouda

"Πρέπει να ' ναι ασυνήθιστο..."

Πρέπει να ’ναι ασυνήθιστο…




















Καθόλου δε με συγκινεί ο στόμφος της ωδής
Και δε με γοητεύει η έξαρση της ελεγείας.
Κατά τη γνώμη μου το παν στους στίχους πρέπει να ’ναι ασυνήθιστο,
Σαν αρμονία της κακοφωνίας.

Θα εκπλαγείτε σα’ γνωρίσετε μες από ποια σκουπίδια
Οι στίχοι μεγαλώνουν δίχως συστολή.
Όπως ραδίκι κίτρινο κάτ’ απ’ το φράχτη,
Σαν κολλιτσίδα στρογγυλή που ενοχλεί.

Κραυγή οργής και δυνατή οσμή της πίσσας,
Μούχλα είτε ξερόφυλλο που πέφτει χάμου…
Και να ο στίχος αντηχεί και σφριγηλός, και στοργικός,
Για ευχαρίστηση δικιά σας και δικιά μου.

Anna Akhmatova
1889-1966

"Ο πιο μοναχικός ήχος της τζαζ"

Ο πιο μοναχικός ήχος της τζαζ

“Κλειδί” στην εξέλιξη της τζαζ, ladies’ man, πρωταθλητής “μεσαίων βαρών” της τρομπέτας, ζωγράφος, βιρτουόζος του παράδοξου, αγγελικός διάβολος, …just Miles!
Το σήμα κατατεθέν του άμεσα αναγνωρίσιμου στυλ του ήταν η απλότητα. Ελάχιστοι μουσικοί της τζαζ μπόρεσαν να τον μιμηθούν σε αυτό το σημείο. Ήταν ένας γνήσιος μινιμαλιστής που αποφάσισε να απελευθερώσει τους αυτοσχεδιασμούς του από τη δομή των συγχορδιών, βασίζοντάς τους στις κλίμακες. Η συγκεκριμένη καλλιτεχνική απόφαση σηματοδότησε τις απαρχές της μόνταλ τζαζ που με την σειρά της υπήρξε το τελευταίο καταφύγιο τονικότητας πριν από την «απόλυτη» ελευθερία της free.

"Της σιγουριάς μας το όνειρο θα πρέπει να χαθεί..."

Αργοπεθαινει…

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει. Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο ” ι ” αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα. Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές. Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή. Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει. Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής. Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

Pablo Nerouda

"Τα λόγια σου"

Νίκος Λύτρας
1883-1927




Θυμάμαι τώρα....Οι θύμησες πλημμύρες που με πνίγουν,
άνεμος, σκοτεινιά.
Τα λόγια ανθούς τα μάδησες, μα τώρα αυτά μου ανοίγουν
κακές πληγές βαθιά.

Ούτε σκιά,ούτε όνειρο έτσι που να διαβαίνη
γοργά προς το χαμό.
Καπνός η αγάπη.Σύννεφο, τα λόγια σου, μου ραίνει
σταγόνες τον καημό.

Τώρα σαπίζουν μέσα μου πρώιμες οι πληγές μου.
Η θύμηση ασπασμός
προδοτικός,να μου γελούν κρυφά κάποιες στιγμές μου
ν'αυξαίνει ο απελπισμός.

Μαρία Πολυδούρη
1902-1930

"....γαλάζιο λουλούδι του ρομαντισμού..."

Νίκος Λύτρας





Από όλα τα χρώματα το μπλε είναι εκείνο που συνήθως συμβολίζει οτιδήποτε είναι πνευματικό. Συγκριτικά με το κόκκινο φαίνεται χρώμα ψυχρό ενώ χρησιμοποιείται για να υποδεικνύει άτομα σε διαλογισμό. Οι ψυχολόγοι το συνδέουν με την «…ψυχική χαλάρωση και με την συνετή, ήρεμη και ανώτερη απεικόνιση της ζωής…». Είναι το χρώμα του ουρανού και του θεού Amon της αρχαίας Αιγύπτου. Ο Heinz-Mohr το χαρακτηρίζει ως «…το πιο βαθύ και άυλο χρώμα, το μέσον προς την αλήθεια, την διαφάνεια του κενού στο αέρα…». Πιστεύεται ότι τα γαλάζια φυλαχτά εξουδετερώνουν το κακό, ενώ ο μανδύας της Παρθένου Μαρίας είναι μπλε-γαλάζιος. Στην αρχαία Ινδική μυθολογία ο Vishnu και ο Krishna είναι χρωματισμένοι με γαλάζιο, όπως είναι και τα ρούχα του Ιησού όταν απεικονίζεται ως παιδαγωγός. Στην Ευρώπη το «…γαλάζιο λουλούδι του ρομαντισμού…» υποδεικνύει την πνευματική ελευθερία και την ανεξάρτητη σκέψη, και στην αρχαία Κίνα συνδέεται με το ξύλο σαν υλικό, ενώ στην παραδοσιακή τέχνη χρωματίζει τους δαίμονες και τον θεό K’ui-hsing που αυτοκτόνησε εξαιτίας της πληγωμένης του φιλοδοξίας. Στον Ευρωπαϊκό λαϊκό συμβολισμό το μπλε είναι το χρώμα της πίστης μα και του μυστηρίου, της αυταπάτης και της ανασφάλειας. Είναι όμως ένα χρώμα που το συναντάμε σπάνια στην προϊστορία γιατί απλά ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί η πρώτη ύλη απ’ όπου παρασκευάζεται.
Τα χρώματα πάντα θα παίζουν σημαντικό ρόλο στην ζωή του ανθρώπου όπως πάντα θα ξεφυτρώνουν και νέοι συμβολισμοί που θα ανατρέπουν τους παλιούς. Ο ορισμός του χρώματος ενός αντικειμένου είναι το αποτέλεσμα της απορρόφησης κάποιων συχνοτήτων του φωτός και της αντανάκλασης κάποιων άλλων. Ίσως όμως αυτό που κάνει περισσότερη εντύπωση σε κάποιον που το πρωτοακούει, είναι ότι το χρώμα που βλέπουμε να χαρακτηρίζει ένα αντικείμενο είναι και το μόνο χρώμα που στην πραγματικότητα ΔΕΝ είναι, αφού το αντικείμενο απορροφά όλες τις συχνότητες του φωτός αλλά αντανακλά μόνο αυτήν που τελικά το χαρακτηρίζει.

"Να ταξιδέψω"

Να ταξιδέψω?Για να ταξιδέψω φτάνει να υπάρχω,
πηγαίνω από μέρα σε μέρα,σαν από σταθμό
σε σταθμό στο σιδηρόδρομο του κορμιού μου,
ή του πεπρωμένου μου,σκυμμένος πάνω από
τους δρόμους και τις πλατείες, πάνω από
τα πρόσωπα και τις χειρονομίες,πάντα ίδια και
πάντα διαφορετικά,όπως,τελικά,είναι και τα τοπία.
Εάν φαντάζομαι, βλέπω.Τιπαραπάνω κάνω ταξιδεύοντας?
Μόνο μια αδυναμία ακραία της φαντασίας δικαιολογεί
τη μετακίνηση σαν μέσο πληρωμής των αισθήσεων.
"Κάθε δρόμος,μέχρι και αυτός ο δρόμος του Έντεπφουλ,
θα σε οδηγήσει στην άκρη του κόσμου".
Αλλά η άκρη του κόσμου,από τότε που ο κόσμος
εξαντλήθηκε όταν τον φέραμε όλον βόλτα,
είναι το ίδιο το Έντεπφουλ απ'όπου έφυγες.
Στην πραγματικότητα,η άκρη του κόσμου,όπως
κι η αρχή του είναι η προσωπική μας σύλληψη του κόσμου.
Μέσα μας είναι που τα τοπία έχουν τοπίο.
Γι'αυτό,όταν τα φαντάζομαι ,τα δημιουργώ,
υπάρχουν,κι εφόσον υπάρχουν τα βλέπω όπως βλέπω
και τα άλλα.Γιατί να ταξιδέψω?Στην Μαδρίτη, στο Βερολίνο,
στην Περσία,στην Κίνα,στον καθένα από τους
δύο Πόλους-πού αλλού θα βρισκόμουνα παρά μέσα
σε εμένα τον ίδιο,με την δική μου ιδιαιτερότητα
και τον δικό μου τρόπο να αισθάνομαι.
Η ζωή είναι αυτό που εμείς την κάνουμε να είναι.
Τα ταξίδια είναι οι ίδιοι οι ταξιδιώτες.
Αυτό που βλέπουμε,δεν είναι αυτό που βλέπουμε,είναι αυτό που είμαστε.


Φερνάντο Πεσσόα
1888- 1935

"Ερώτων Θάνατοι"

Rene Magritte



Τα περασμένα μάταια ζητάω ν'αναστήσω,
να ξαναζήσω τις στιγμές που επέρασες κοντά μου,
να θυμηθώ τα ονείρατα που εκάναμε τα βράδια,
όταν γαλήνη εγέμιζε κ'ίσκιους η κάμαρά μου.
Τα γράμματά σου μάταια διαβάζω αργά,τις ώρες
που η σκέψη μας πλανιέται εδώ κι εκεί στα περασμένα,
όπως κανείς σ'ένα βουβό γυρνάει κοιμητήρι,
διαβάζοντας ονόματα σε τάφους σκαλισμένα.
Του έρωτά μας τον βωμό τον γρέμισαν τα χρόνια
κι εσύ που στάθηκες για με η Πολυαγαπημένη
στη μνήμη μου είσαι μακρινή ,ψυχρή σαν πεθαμένη
- σαν πεθαμένη άλλων καιρών-μέσα σ'υγρή μια κρύπτη,
που κείτεται μαρμάρινη,με χέρια σταυρωμένα....

Μα κάτι από το είναι μου επέθανε με σένα.

Κώστας Ουράνης
1890-1953

"Δρόμος"

Γύζης.






Τώρα μακραίνουνε
πύργοι,παλάτια.
Κλαίνε μου οι θύμησες,
κλαίνε τα μάτια.

Τώρα θανάσιμη
νύχτα με ζώνει.
Μέσα μου ογκώνονται
οι άφραστοι πόνοι.

Μ'είδαν,προσπέρασαν
όσοι αγαπάω.
Μόνος απόμεινα
κι έρημος πάω.

Πόσο τ'ανέβασμα
του άχαρου δρόμου!
Στρέφω κοιτάζοντας
προς τ΄ονειρό μου

μόλις να φαίνονται
οι άσπρες εικόνες.
Τ'άνθη,χαμόγελα
μες στους χειμώνες.

Αεροσαλεύουνε
κρίνοι και χέρια.
Ήλιοι τα πρόσωπα,
μάτια τ'αστέρια.

Είναι καί ανάμεσα
σ'όλα η Αγάπη
στο πρωτοφίλημα
κόρη που εντράπη.

Κι όλο μακραίνουνε
πύργοι, παλάτια.
Κλαίνε μου οι θύμησες,
κλαίνε τα μάτια....


Κώστας Καρυωτάκης
1896-1928

"Pasmo de Sicilia"

Raffaelo de Urbino
"Christ falls on the way to Calvary"





The popularly called "Pasmo de Sicilia" (Spanish for "Sicilian Wonder"),
its official title "Christ falls on the way to Calvary"has more miraculous legend attached than any other work in the Prado.It was saved from the shipwrecked boat carrying it to its destination ( the Sicilian church of Lo Spasimo in Palermo;the adaptation of this name gives the painting its nickname),
it left there for Spain,amid riotous protests against its sale to Philip IV of Spain; it escaped unharmed from the Alcazar fire in the 18th century; and it was kidnapped by the French during thte war of Independence and taken to Paris where it was transferred from the three large panels on which Raphael had painted it onto a canvas support which has preserved the painting magnificently.The Spanish momarchs always considered it to be the most valuable piece in the collection; records show that, in the evaluation of the Museum's paintings carried out following the death of Ferdinand VII,it was valued at more than thirty times more than Velazquez's Tapestry -Weavers.Its complex composition and the rich variety of pose and gesture of its numerous figures mad this painting famous from the moment it was created, in 1517,at the beginning of Cinquecento period:nothing had ever been painted before with such grand aims or such assured results.

"Ποιός είν' τρελλός από έρωτα "

Γεώργιος Γουναρόπουλος "Συμπλέγματα" λάδι σε μουσαμά.


Ποιός είν'τρελλός από έρωτα
Ας κάνει λάκκους στην αυγή
Να πάμε εκεί να πιούμε
Τη βροχή
Μιά που εμείς σε όποια στέγη αράξουμε
Σε όποια αυλή
Ο άνεμος χαλνάει τον ουρανό
Τα δέντρα
Κι η στείρα γη
Μέσα σε μας βουλιάζει.

Γιώργος Σαραντάρης.
(1908-1941)

"Ωδή"

Η οθόνη βουλιάζει
σαλεύει το πλήθος
εικόνες ξεχύνονται μεμιάς.
Πού πας παλικάρι
ωραίο σαν μύθος
και ολόισια στο θάνατο κολυμπάς.

Και όλες οι αντένες
μιάς γης χτυπημένης
μεγάφωνα και ασύρματοι από παντού
γλυκά σε νανουρίζουν
και συ ανεβαίνεις
ψηλά στους βασιλιάδες τ'ουρανού.

Ποιός αλήθεια είμαι 'γώ και πού πάω
με χίλιες δυό εικόνες στο μυαλό
προβολείς με στραβώνουν και πάω
και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ.

Πού πας παλικάρι
πομπές ξεκινούνε
κι οι σκλάβες σου ουρλιάζουν στο βωμό
ουρλιάζουν τα πλήθη
καμπάνες ηχούνε
κι ο ύμνος σου τραντάζει το ναό.



Στο "Περιβόλι" ο Σαββόπουλος κατάφερνε να
αρθρώνει ορισμένες καταλυτικές κορώνες,
"και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ"

"Πάθος για την θάλασσα"

«Η Αποβίβαση του Καραϊσκάκη στο Φάληρο» αναπαριστά μια ιστορική σκηνή από την Ελληνική Επανάσταση και αποτελεί μία από τις πολλές σκηνές που έχει δημιουργήσει ο Βολανάκης οι οποίες εξυμνούν τα σημαντικότερα ναυτικά κατορθώματα της Ελλάδας. Απεικονίζει την άφιξη του ελληνικού στόλου και μιας από τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες του ελληνικού αγώνα, του Γεωργίου Καραϊσκάκη, στις ακτές του Φαλήρου κοντά στον Πειραιά, για την προετοιμασία της εκστρατείας απελευθέρωσης της Αθήνας από την οθωμανική κυριαρχία.

Συνολικά, περίπου 10.000 Έλληνες στρατιώτες συγκεντρώθηκαν στον Πειραιά για τη συγκεκριμένη επιχείρηση, ενώ το στόλο αποτελούσαν πλοία που είχαν συγκεντρωθεί από διάφορα νησιά μαζί με δυνάμεις που τελούσαν υπό τις διαταγές του αρχιστράτηγου Καραϊσκάκη και του Άγγλου φιλέλληνα, Λόρδου Cochrane. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης που ακολούθησε, ο Καραϊσκάκης τραυματίστηκε θανάσιμα και τελικά πέθανε στις 23 Απριλίου 1827.

Οι ηγετικές ικανότητές του, ωστόσο, τον καθιέρωσαν διεθνώς ως έναν από τους μεγάλους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης. Το εντυπωσιακό μέγεθος του πίνακα, που έχει διαστάσεις 146 επί 219 εκ., προσθέτει στη μνημειώδη και δραματική αίσθηση που εκπέμπει και επιτείνει το πατριωτικό του περιεχόμενο: τον αγώνα της Ελλάδας για ανεξαρτησία και αυτονομία, από τον οποίο η χώρα θα έβγαινε τελικά νικήτρια.

Το έργο αιχμαλωτίζει την τεταμένη ατμόσφαιρα της απόκοσμης ηρεμίας πριν από την επίθεση στην Αθήνα.

Πάθος για τη θάλασσα...

"Gastronomy"

Francisco Goya


Ο διάσημος Γάλλος γαστρονόμος του 18ου αιώνα
Μπριγιά –Σαβαρέν,υπερασπίζεται με θέρμη τη
γαστρονομία,την οποία θεωρεί ως τη νεότερη
από τις επιστήμες. «Οι επιστήμες δεν είναι
σαν την Αθηνά,που ξεπήδησε αρματωμένη μέσα
από το κεφάλι του Δία.
Είναι κόρες του χρόνου και διαμορφώνονται
συνεχώς ,αρχικά από τη συλλογή των μεθόδων
που υπαγορεύει η εμπειρία και αργότερα από
την ανακάλυψη των αρχών που διέπουν τους
συνδυασμούς αυτών των μεθόδων .
…Η γαστρονομία εμφανίστηκε κι αυτή με τη
σειρά της κι΄όλες οι αδελφές της
(οι άλλες επιστήμες)παραμέρισαν για να της
αφήσουν χώρο να αναπτυχθεί.
Μα ποιός θα μπορούσε να της αρνηθεί ότι είναι
αυτή που μας στηρίζει από την ώρα που γεννιόμαστε
μέχρι την ώρα που πεθαίνουμε,που επαυξάνει
τις απολαύσεις του έρωτα και την εμπιστοσύνη
της φιλίας,που αποδυναμώνει το μίσος ,διευκολύνει
τις υποθέσεις και μας προσφέρει ,σε όλη τη διάρκεια
της ζωής μας, τη μοναδική χαρά ,χωρίς να ακολουθείτε
από την κούραση ,μας ξεκουράζει από όλα!
Είναι η βαθειά γνώση όσων αφορούν στη διατροφή του ανθρώπου.
Ο καλοφαγάς είναι εγωιστής , ο γαστρονόμος είναι φιλάνθρωπος

"Rythem Couleur"

Sonia Delaunay (1870-1943)


















Όταν πηγαίνω σε κάποιο μουσείο,στέκομαι μπροστά από κάποιον
πίνακα και μετά λέω ότι δεν μπορώ να αναπτύξω κάποια σχέση
με αυτόν τον πίνακα,τότε έχω εκφράσει εντελώς ελεύθερα το
γούστο μου.Από τη στιγμή όμως που η ίδια ως παρατηρητής θα
έλεγα ότι επειδή εμένα δε μου αρέσει αυτός ο πίνακας ,
αυτή δεν είναι τέχνη,θα ήμουν στενόμυαλη.
Τότε το γούστο θα μετατρεπόταν σε προκατάληψη.Επίσης μπορώ
να αποκοιμηθώ στον Μότσαρτ.Αυτό αποτελεί δικαίωμά μου,όταν
όμως μετά λέω οτι επειδή αποκοιμιέμαι με τον Μότσαρτ,
ο άνθρωπος δεν μπορούσε να συνθέσει ,αυτό είναι μονόπλευρο.
Το γούστο είναι ελεύθερο, η προκατάληψη θα έπρεπε να είναι
κλειδωμένη.Το γούστο και η προκατάληψη μπορούν να βρίσκονται
πολύ κοντά μεταξύ τους, αλλά είναι εχθρικά μεταξύ τους
αδέλφια.Όμως το γούστο μπορεί να αλλάξει.
Υπάρχουν πρόοδοι στη δημοκρατία, υπάρχουν πρόοδοι στην
τεχνολογία.Μπορεί κανείς να μιλήσει για προόδους στην τέχνη
στη μουσική?Εγώ δεν το πιστεύω,αφού κανείς δεν πρόκειται
να τα κάνει καλύτερα από τον Μπάχ,είναι αδύνατον να τον
αντιγράψουν.Άλλωστε το έχει κάνει ο ίδιος. Το ίδιο ισχύει
και για τον Βέρντι.Κανείς δεν μπορείνα κάνει Βέρντι καλύτερα
από τον ίδιο.

"Ιδαίον Άντρον"

"Saturn Devouring One of His Sons"
by Francisco Goya

Το "Ιδαίον Άντρον"είναι μια σπηλιά πάνω στον
Ψηλορείτη όπου η Ρέα (η θεά της Γης)γέννησε
κι έκρυψε τον γιο της Δία για να μην αφήσει
τον άντρα της τον Κρόνο να καταπιεί ένα ακόμη
παιδί της.Ανέθεσε την φροντίδα του στους
Κουρήτες (κάτοικους του ιερού βουνού του Ψηλορείτη)
οι οποίοι ανέλαβαν να προστατεύσουν το θείο
βρέφος και να μην αφήσουν ν' ακούσει το κλάμα του
ο Κρόνος.
Οι Κουρήτες άρχισαν να χορεύουνμε πάθος
το ρυθμικό χορός τουςέξω από το "Ιδαίον Άντρον"
χτυπώντας τις ασπίδες αλλά και τα πόδια τους στη γη.
Ο μύθος λέει πως οι σημερινοί χοροί των κρητικών,
ο πεντοζάλης και ο μαλεβιζιώτης ή πηδηχτός,
αποκρατούν από κείνους τους χορους της αρχαιότητας.
Ο Δίας έμεινε εκεί μέχρι που μεγάλωσε και κατάφερε να αρπάξει
την εξουσία του κόσμου από τα χέρια του πατέρα του

" Η προσμονή "

Νικηφόρος Λύτρας "Η προσμονή"



Ήρθε πάλι νέον έτος,
εις την πρώτη του μηνός
ήρθα να σας χαιρετήσω
δούλος σας ο ταπεινός.

Ο Βασίλειος ο Μέγας,
ιεράρχης θαυμαστός
εις την οικογένειά σας
να'ναι πάντα βοηθός.

Με αγάπη και ειρήνη
όλην την αρχή χρονιά
να περάσετε κι εφέτος
δίχως να 'χετε ζημιά.

Τα παιδιά εις το σχολείο
να πηγαίνουμε συχνά
να μαθαίνουμε το βίο
της πατρίδος τα ιερά.

Δώστε μας τώρα την κότα
δώστε μας και τα αυγά
και κανένα ταλληράκι
ο θεός να σας βλογά

Και για τους ξενητεμένους
έχω να σας πω πολλά
σας αφήνω καληνύχτα
και του χρόνου με υγειά.

(παιδικά Μακεδονίας)