"Τα λόγια σου"

Νίκος Λύτρας
1883-1927




Θυμάμαι τώρα....Οι θύμησες πλημμύρες που με πνίγουν,
άνεμος, σκοτεινιά.
Τα λόγια ανθούς τα μάδησες, μα τώρα αυτά μου ανοίγουν
κακές πληγές βαθιά.

Ούτε σκιά,ούτε όνειρο έτσι που να διαβαίνη
γοργά προς το χαμό.
Καπνός η αγάπη.Σύννεφο, τα λόγια σου, μου ραίνει
σταγόνες τον καημό.

Τώρα σαπίζουν μέσα μου πρώιμες οι πληγές μου.
Η θύμηση ασπασμός
προδοτικός,να μου γελούν κρυφά κάποιες στιγμές μου
ν'αυξαίνει ο απελπισμός.

Μαρία Πολυδούρη
1902-1930

"....γαλάζιο λουλούδι του ρομαντισμού..."

Νίκος Λύτρας





Από όλα τα χρώματα το μπλε είναι εκείνο που συνήθως συμβολίζει οτιδήποτε είναι πνευματικό. Συγκριτικά με το κόκκινο φαίνεται χρώμα ψυχρό ενώ χρησιμοποιείται για να υποδεικνύει άτομα σε διαλογισμό. Οι ψυχολόγοι το συνδέουν με την «…ψυχική χαλάρωση και με την συνετή, ήρεμη και ανώτερη απεικόνιση της ζωής…». Είναι το χρώμα του ουρανού και του θεού Amon της αρχαίας Αιγύπτου. Ο Heinz-Mohr το χαρακτηρίζει ως «…το πιο βαθύ και άυλο χρώμα, το μέσον προς την αλήθεια, την διαφάνεια του κενού στο αέρα…». Πιστεύεται ότι τα γαλάζια φυλαχτά εξουδετερώνουν το κακό, ενώ ο μανδύας της Παρθένου Μαρίας είναι μπλε-γαλάζιος. Στην αρχαία Ινδική μυθολογία ο Vishnu και ο Krishna είναι χρωματισμένοι με γαλάζιο, όπως είναι και τα ρούχα του Ιησού όταν απεικονίζεται ως παιδαγωγός. Στην Ευρώπη το «…γαλάζιο λουλούδι του ρομαντισμού…» υποδεικνύει την πνευματική ελευθερία και την ανεξάρτητη σκέψη, και στην αρχαία Κίνα συνδέεται με το ξύλο σαν υλικό, ενώ στην παραδοσιακή τέχνη χρωματίζει τους δαίμονες και τον θεό K’ui-hsing που αυτοκτόνησε εξαιτίας της πληγωμένης του φιλοδοξίας. Στον Ευρωπαϊκό λαϊκό συμβολισμό το μπλε είναι το χρώμα της πίστης μα και του μυστηρίου, της αυταπάτης και της ανασφάλειας. Είναι όμως ένα χρώμα που το συναντάμε σπάνια στην προϊστορία γιατί απλά ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί η πρώτη ύλη απ’ όπου παρασκευάζεται.
Τα χρώματα πάντα θα παίζουν σημαντικό ρόλο στην ζωή του ανθρώπου όπως πάντα θα ξεφυτρώνουν και νέοι συμβολισμοί που θα ανατρέπουν τους παλιούς. Ο ορισμός του χρώματος ενός αντικειμένου είναι το αποτέλεσμα της απορρόφησης κάποιων συχνοτήτων του φωτός και της αντανάκλασης κάποιων άλλων. Ίσως όμως αυτό που κάνει περισσότερη εντύπωση σε κάποιον που το πρωτοακούει, είναι ότι το χρώμα που βλέπουμε να χαρακτηρίζει ένα αντικείμενο είναι και το μόνο χρώμα που στην πραγματικότητα ΔΕΝ είναι, αφού το αντικείμενο απορροφά όλες τις συχνότητες του φωτός αλλά αντανακλά μόνο αυτήν που τελικά το χαρακτηρίζει.

"Να ταξιδέψω"

Να ταξιδέψω?Για να ταξιδέψω φτάνει να υπάρχω,
πηγαίνω από μέρα σε μέρα,σαν από σταθμό
σε σταθμό στο σιδηρόδρομο του κορμιού μου,
ή του πεπρωμένου μου,σκυμμένος πάνω από
τους δρόμους και τις πλατείες, πάνω από
τα πρόσωπα και τις χειρονομίες,πάντα ίδια και
πάντα διαφορετικά,όπως,τελικά,είναι και τα τοπία.
Εάν φαντάζομαι, βλέπω.Τιπαραπάνω κάνω ταξιδεύοντας?
Μόνο μια αδυναμία ακραία της φαντασίας δικαιολογεί
τη μετακίνηση σαν μέσο πληρωμής των αισθήσεων.
"Κάθε δρόμος,μέχρι και αυτός ο δρόμος του Έντεπφουλ,
θα σε οδηγήσει στην άκρη του κόσμου".
Αλλά η άκρη του κόσμου,από τότε που ο κόσμος
εξαντλήθηκε όταν τον φέραμε όλον βόλτα,
είναι το ίδιο το Έντεπφουλ απ'όπου έφυγες.
Στην πραγματικότητα,η άκρη του κόσμου,όπως
κι η αρχή του είναι η προσωπική μας σύλληψη του κόσμου.
Μέσα μας είναι που τα τοπία έχουν τοπίο.
Γι'αυτό,όταν τα φαντάζομαι ,τα δημιουργώ,
υπάρχουν,κι εφόσον υπάρχουν τα βλέπω όπως βλέπω
και τα άλλα.Γιατί να ταξιδέψω?Στην Μαδρίτη, στο Βερολίνο,
στην Περσία,στην Κίνα,στον καθένα από τους
δύο Πόλους-πού αλλού θα βρισκόμουνα παρά μέσα
σε εμένα τον ίδιο,με την δική μου ιδιαιτερότητα
και τον δικό μου τρόπο να αισθάνομαι.
Η ζωή είναι αυτό που εμείς την κάνουμε να είναι.
Τα ταξίδια είναι οι ίδιοι οι ταξιδιώτες.
Αυτό που βλέπουμε,δεν είναι αυτό που βλέπουμε,είναι αυτό που είμαστε.


Φερνάντο Πεσσόα
1888- 1935

"Ερώτων Θάνατοι"

Rene Magritte



Τα περασμένα μάταια ζητάω ν'αναστήσω,
να ξαναζήσω τις στιγμές που επέρασες κοντά μου,
να θυμηθώ τα ονείρατα που εκάναμε τα βράδια,
όταν γαλήνη εγέμιζε κ'ίσκιους η κάμαρά μου.
Τα γράμματά σου μάταια διαβάζω αργά,τις ώρες
που η σκέψη μας πλανιέται εδώ κι εκεί στα περασμένα,
όπως κανείς σ'ένα βουβό γυρνάει κοιμητήρι,
διαβάζοντας ονόματα σε τάφους σκαλισμένα.
Του έρωτά μας τον βωμό τον γρέμισαν τα χρόνια
κι εσύ που στάθηκες για με η Πολυαγαπημένη
στη μνήμη μου είσαι μακρινή ,ψυχρή σαν πεθαμένη
- σαν πεθαμένη άλλων καιρών-μέσα σ'υγρή μια κρύπτη,
που κείτεται μαρμάρινη,με χέρια σταυρωμένα....

Μα κάτι από το είναι μου επέθανε με σένα.

Κώστας Ουράνης
1890-1953

"Δρόμος"

Γύζης.






Τώρα μακραίνουνε
πύργοι,παλάτια.
Κλαίνε μου οι θύμησες,
κλαίνε τα μάτια.

Τώρα θανάσιμη
νύχτα με ζώνει.
Μέσα μου ογκώνονται
οι άφραστοι πόνοι.

Μ'είδαν,προσπέρασαν
όσοι αγαπάω.
Μόνος απόμεινα
κι έρημος πάω.

Πόσο τ'ανέβασμα
του άχαρου δρόμου!
Στρέφω κοιτάζοντας
προς τ΄ονειρό μου

μόλις να φαίνονται
οι άσπρες εικόνες.
Τ'άνθη,χαμόγελα
μες στους χειμώνες.

Αεροσαλεύουνε
κρίνοι και χέρια.
Ήλιοι τα πρόσωπα,
μάτια τ'αστέρια.

Είναι καί ανάμεσα
σ'όλα η Αγάπη
στο πρωτοφίλημα
κόρη που εντράπη.

Κι όλο μακραίνουνε
πύργοι, παλάτια.
Κλαίνε μου οι θύμησες,
κλαίνε τα μάτια....


Κώστας Καρυωτάκης
1896-1928