Κωσταντίνος Μαλέας
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
και εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πως μ'έπεισε το ξύπνημα μιάς νιότης,
πως εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!
Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ'είχε πέτρα κάνει ο πόνος .
Κώστας Καρυωτάκης
1896-1928
1 σχόλιο:
η δεύτερη στροφή μού άρεσε!μέσα στά μάτια του άλλου καθρεφτιζώμαστε.και είναι πολυ σημαντικο νά δείς εκεί μέσα πώς δέν είσαι ναυαγός και μόνος.κι άς μήν είναι έτσι ,κι άς ξέρεις πώς δέν είναιέτσι.Απαισιόδοξο;
Δημοσίευση σχολίου