Θυμούμαι,χθές εκοίταζα τη θάλασσα να τρέχη
και τ'ακρογιάλι το ξηρό με κύματα να βρέχη.
Σήμερα όλα ήσυχα και τώρα τ'ακρογιάλι
κατάξηρο απλώνεται και διψασμένο πάλι.
Είναι η μοίρα του,ζωή μιά μέρα να του δίνη
η θάλασσα και αύριο νεκρό να το αφήνη.
Γιατί δακρύζω? Άχ σε μοιάζω, ακρογιάλι
τη μία μέρα μ'αγαπούν και με ξεχνούν την άλλη.
Νίκος Καμπάς
(1857-1932)
